Κριτική από το θεατρολόγο Γιώργο Παπαγιαννάκη (iapopsi.gr)

Η σοφίτα του σπιτιού των Φρανζ, λίγο πριν γίνει χαλάσματα. Εκεί όπου φώλιασαν οι ευτυχισμένες στιγμές και οι προσδοκίες τους και αργότερα σωρεύτηκαν τα συντρίμμια και η οδύνη τους, που έφερε μαζί του το κραχ του ’29. Σαν στοιχειά του παρελθόντος μια ραγισμένη άρπα, μια μαλκαμπίνα, μερικές καρέκλες, ένα πικάπ, κάποιοι δίσκοι με ψεύτικα γέλια .… Ο Βίκτορ και η αλκοολική γυναίκα του Έστερ ψάχνουν απελπισμένα λίγα πολύτιμα δολάρια, ξεπουλώντας μνήμες και σκονισμένα θραύσματα ενός παρελθόντος. Ο Ουώλτερ, αδελφός του Βίκτορα, λαμπρός επιστήμονας αλλά δυστυχισμένος άνθρωπος, επιστρέφει ως συμφιλιωτής από μηχανής θεός μετά από χρόνια σιωπής, και ο Σόλομον, ένας συμπαθητικός, αν και κάπως εξοργιστικός, παππούς, εκτιμητής αντικειμένων, διδάσκει με τη σοφία του ρεαλισμό, φωτίζοντας τη γυμνή αλήθεια των ανθρώπινων πραγμάτων και σχέσεων.

Διαβάστε τη συνέχεια στο www.iapopsi.gr